Մեկ միլիոն տարի,
Քարը սիրում էր
Դիմացի քարին,
Բայց սիրտ չէր անում՝
Թե խոստովանի:
Օրերից մի օր
Նա սիրտը բացեց.
Դիմացի քարը՝
Ջահե՛լ, վառվռո՛ւն,
Տա՛ք էր ու սիրուն:
Իր սիրտը բացեց
Ու... սիրուց ճաքեց,
Կոտրվե՛ց, կիսվե՛ց:
Կես միլիոն տարի,
Մեկ միլիոն տարի,
Ծաղիկ է աճում
Ճաքած սրտի մեջ
Սիրահար քարի:
ՎԱՉԱԳԱՆ Ա. ՍԱՐԳՍՅԱՆ (ՎԱՍ)
Комментариев нет:
Отправить комментарий