ԻՆՉՊԵՍ Է ՍՏԵՂԾՎԵԼ «ՃԱԿԱՏԱԳՐԻ ՀԵԳՆԱՆՔԸ» ԿԻՆՈՆԿԱՐԸ

1960-ական թվականներին «Ճակատագրի հեգնանքը» թատերգությունը բեմադրվում էր Խորհրդային Միության բազմաթիվ թատրոններում, բայց երբ խոսք եղավ այդ նույն սցենարով հեռուստատեսային ֆիլմ նկարահանելու մասին, այն անմիջապես արգելեցին՝ հարբեցողություն և սանձարձակություն քարոզելու պատճառաբանությամբ: Ամեն ինչ փրկեց այն տարիներին ԽՍՀՄ հեռուստապետկոմի նախագահ Սերգեյ Լապինը` մի մարդ, որին բացարձակապես խորթ չէին սովորական մարդկային զգացմունքները: Եվ 1975 թվականին նկարահանվեց «Ճակատագրի հեգնանքը, կամ Բաղնիքդ անուշ» սիրված ֆիլմը, առանց որի չի անցնում ոչ մի Նոր տարի:

Ի դեպ, սկզբում որպես գլխավոր դերակատարներ նախատեսվում էին բոլորովին այլ դերասաններ: Այսպես, Նադյայի դերը պիտի կերտեր Լյուդմիլա Գուրչենկոն, Ժենյա Լուկաշինը պիտի ունենար Անդրեյ Միրոնովի դեմքը, իսկ Իպոլիտի վերարկուով ու գլխարկով հանդես էր գալու Օլեգ Բասիլաշվիլին: Սակայն ինչ-ինչ պատճառներով ֆիլմում նկարահանվեցին Բարբարա Բրիլսկան, Անդրեյ Մյագկովը և Յուրի Յակովլևը: Եթե ուշադիր նայեք, ֆիլմի դրվագներից մեկում հերոսուհին ձյան վրայից բարձրացնում է Բասիլաշվիլի-Իպոլիտի լուսանկարը: Այդ կադրն արդեն նկարահանված էր, երբ Բասիլաշվիլին հրաժարվել է դերից:

Յակովլև-Իպոլիտը

Իսկ ֆիլմում ներկայացված պատմությունն իրոք տեղի է ունեցել: 1960-ականների սկզբներին, դեկտեմբերի 31-ին հայտնի կատակասեր երգահան Նիկիտա Բոգոսլովսկին որոշում է հարբած ընկերոջը տանել կայարան: Նրան նստեցնում է ընդհանուր վագոն և, ուղեկցորդուհուն տալով 5 ռուբլի, գրպանում 15 կոպեկով ուղարկում է Կիև: Էլդար Ռյազանովի կինոնկարի հերոսի և նրա նախատիպի տարբերությունն այն է, որ վերջինս Կիևում չգտավ իր երջանկությունը:

Բասիլաշվիլի-Իպոլիտի լուսանկարը