1960-ական
թվականներին «Ճակատագրի
հեգնանքը» թատերգությունը
բեմադրվում էր
Խորհրդային Միության
բազմաթիվ թատրոններում,
բայց երբ
խոսք եղավ այդ նույն
սցենարով հեռուստատեսային
ֆիլմ նկարահանելու
մասին, այն
անմիջապես արգելեցին՝ հարբեցողություն
և սանձարձակություն
քարոզելու պատճառաբանությամբ:
Ամեն ինչ
փրկեց այն
տարիներին ԽՍՀՄ
հեռուստապետկոմի նախագահ
Սերգեյ Լապինը`
մի մարդ,
որին բացարձակապես
խորթ չէին
սովորական մարդկային
զգացմունքները: Եվ
1975 թվականին նկարահանվեց
«Ճակատագրի հեգնանքը,
կամ Բաղնիքդ
անուշ» սիրված
ֆիլմը, առանց
որի չի
անցնում ոչ
մի Նոր
տարի:
![](http://2.bp.blogspot.com/-uda8uaOdMgE/Tv4OK3YKsqI/AAAAAAAAAcQ/gIzNy-xLYgc/s200/%25D0%2598%25D1%2580%25D0%25BE%25D0%25BD%25D0%25B8%25D1%258F-%25D1%2581%25D1%2583%25D0%25B4%25D1%258C%25D0%25B1%25D1%258B-%25D0%25B8%25D0%25BB%25D0%25B8-%25D1%2581-%25D0%25BB%25D1%2591%25D0%25B3%25D0%25BA%25D0%25B8%25D0%25BC-%25D0%25BF%25D0%25B0%25D1%2580%25D0%25BE%25D0%25BC.jpg)
![]() |
Յակովլև-Իպոլիտը |
Իսկ ֆիլմում ներկայացված պատմությունն իրոք տեղի է ունեցել: 1960-ականների սկզբներին, դեկտեմբերի 31-ին հայտնի կատակասեր երգահան Նիկիտա Բոգոսլովսկին որոշում է հարբած ընկերոջը տանել կայարան: Նրան նստեցնում է ընդհանուր վագոն և, ուղեկցորդուհուն տալով 5 ռուբլի, գրպանում 15 կոպեկով ուղարկում է Կիև: Էլդար Ռյազանովի կինոնկարի հերոսի և նրա նախատիպի տարբերությունն այն է, որ վերջինս Կիևում չգտավ իր երջանկությունը:
![]() |
Բասիլաշվիլի-Իպոլիտի լուսանկարը |
Комментариев нет:
Отправить комментарий