среда, 30 ноября 2011 г.

ԻՆՉ ՊԵՏՔ Է ԱՆԵՆ ՀԱՅԵՐԸ


Եկեք, այս հոդվածը լույս տեսնելու պահից սկսած, իրար չատենք` ընդամենը 1 րոպե: Մարդ մի րոպե նույնիսկ շունչը պահած կարող է ապրել: Մեկ րոպե առանց ատելության. ղարաբաղցին չի ատում երևանցուն և հակառակը, աղքատը` հարուստին, իրեն ազնիվ համարողը` անազնիվին, հարսը` սկեսուրին, տարբեր կուսակցությունների ներկայացուցիչները` միմյանց, տերտերը մոլորյալ աղանդավորին, հայաստանցի հայերը սփյուռքում ապրող հայերին և հակառակը, և այլն և այլն:
Սիրելի բարեկամներ. 1 րոպե ընդամենը: Աչքներդ փակում եք ու մտքում կրկնում. «Ես չեմ ատում ոչ մեկին»: Կարող եք ընդամենը մեկ անգամ ասել` չկրկնել:
Դժվարն առաջին օրն է: Հաջորդ օրը` երկու րոպե: Իսկ երրորդ օրվանից սկսած` աչքերը բաց, նայում եք միմյանց ու երեք րոպե չեք ատում: Եթե շատ դժվար է, կարող եք մի քանի օր մնալ 1 րոպեի վրա, հետո ավելացնել: Թեև 1 րոպեն էլ, իմ կարծիքով, մեծ արդյունք կտա, եթե իրոք այդ 1 րոպեի ընթացքում կարողանանք չատել ոչ մեկին:
Կգա մի պահ, որ սերը կշատանա:
– Ախր ո՞նց չատեմ մեկին, որ գլխիս է նստել ու անխնա ուտում է իմ ու իմ երեխաների հացը, ապագան:
– Դու էլ ես այդպես վարվել, երբ հնարավորություն ունեիր, կամ երբ հնարավորություն ունենաս այդպես կվարվես:
– Բացառություններ չկա՞ն:
– Իհարկե կան: Նրանք էլ հենց հաստատում են ընդհանուրը:
Եվ այսպես. 1 րոպե չենք ատում միմյանց:

ՎԱՉԱԳԱՆ Ա. ՍԱՐԳՍՅԱՆ


Комментариев нет:

Отправить комментарий