Ավա՜ղ, ավա՜ղ: Որքան տառապանք եմ տվել քեզ, որքան ես ինձ սպասել ու սպասում ես հիմա` աչքդ ճամփիս, ճամփան` դատարկ, դատարկը` անիմաստ հոգսերի մի անվերջություն:
Բայց չեմ կարող, որոշել եմ, գալու եմ, քեզ հետ եմ լինելու, իջնելու եմ ձորերը, բարձրանալու եմ սարերը, մոլորվելու եմ անտառներում, խեղդվելու եմ ծովերում, քշվելու եմ գետերով` միայն թե, միայն թե քեզ հետ լինեմ: Քո անկեղծությունն անսահման է, ոչ մի ձևական բան չկա քո մեջ` կաս, և կա հրաշքը:
Իսկ դու չես կարող չլինել, այսինքն` հրաշքը միշտ կա: Ես եմ, որ ապակու փայլի հետևից վազելով, իսկական ադամանդը թողել եմ աչքը ջուր կտրած:
Քեզ շատ եմ սիրում: Կարոտից մեռնում եմ: Քո գրկում կարոտում եմ քեզ:
Քամին վազում է, և խոտերը փայլում են, ծառերն իրար ականջի շշնջում են, ջրերը փշաքաղվում են, սիրտս քշում է քամին, բերում, բերում… ու քեզ չեմ հասնում: Ե՞րբ էր. հենց կանչում էիր, կողքիդ էի` ջահել, վառվռուն: Ամեն ինչի մեջ աստվածայինը տեսնող և հաղորդակցվող:
Այսօր ներողամիտ ժպիտը դեմքիդ, աչքերիդ մեջ իմ պատկերը, կանչում ես: Աչքերիս մեջ քո պատկերը` գալիս եմ, բայց տեղ չեմ հասնում:
Սիրելի՛ս, սիրուհի՛ս:
Որքա՜ն եմ ուզում նորից հասկանալ քեզ մինչև վերջին հյուլե, մտերիմ քո շշունջը պահած լսելիքիս խորքերում, բառերդ պահած սրտիս գաղտնարաններում, գալ, նորից գալ դեպի քեզ` ԲՆՈՒԹՅՈՒՆ ՀԱՅՐԵՆԻ:
ՎԱՍ
Комментариев нет:
Отправить комментарий