Մի խոսքով, վայրկյանը դրեցի զնդանին ու հորս մուրճով թափով իջա վրան:
Զրը՜նգ: Ականջներիս մեջ զրնգաց, աչքերի՞ցս կայծեր թռան, թե՞ վայրկյանը պայթեց:
Աշխարհնե՜ր, աշխարհներ թռան աջ ու ձախ:
Խոտերն ու ծաղիկները քամուց կպան գետնին, քարերն ամուր բռնել էին հողից, մի քանիսը գլորվեցին, սարերը հեռացան, Սևանը թռավ երկինք, մնացինք ես ու զնդանը: Ո՞ւր գնամ, ի՞նչ անեմ. ոչ ուրը կա, ոչ` ինչը: Անցան տարիներ: Հանկարծ ամեն ինչ նորից տեղն ընկավ: Ոչ ոք չնկատեց այն, ինչ տեսել էի ես:
Հայրս ջղայնացավ` դատարկ զնդանին մուրճով չեն խփի: Մայրս ասաց` քո կարոտն ա առնում:
Անցավ իմ կյանքի մի վայրկյանը, կորցրի, գնաց:
Իսկ ընդհանրապես, վայրկյանները չենք զգում, եթե, ասենք, ատամնաբույժի մոտ չենք, իշխանավորի տհաճ ներկայության մեջ չենք: Րոպեն զգում ենք, ժամը, օրը: Երբեմն ամիսն էլ չենք զգում: Աչքդ փակում բացում ես, մեկ էլ տեսար տարին անցավ, դարն անցավ, հազարամյակն անցավ:
Հիմա գալիս է 2013-ը: Թող բարով գա: Հուսանք` պարկի մեջ միմիայն սեր է բերելու, ինչի պակասը շատ ունենք: Թեև պարկի միջի սե՛րն ինչ պիտի լինի: Ստվերոտ տեղում աճած բույսի նման դալուկ են դարձել մեր հոգիները. արևի ու սիրո պակաս կա:
Բեր, Նոր տարի, էն իմ փշրած վայրկյանի մեջ, հիշում եմ, անսահման էր սերը, մի պտղունց սեր բեր, բոլորիս հերիք կանի:
ՎԱՉԱԳԱՆ Ա. ՍԱՐԳՍՅԱՆ
Комментариев нет:
Отправить комментарий