Իրադարձությունների ձայնը, շշուկները, բնանկարը, երաժշտությունը, շարժումը, պատկերը զգում ես որպես մասնակից: Զգում ես բառերի կախարդանքի միջոցով: Ընթերցողն իրեն զգում է հեռու և մոտիկ պատմության ժամանակակիցը: Թվում է` ինքն էլ կարող է փոխել այդ պատմության դեպքերը, այնքան կախարդական է վեպի կենդանի շունչը: Մտքերը, ծեսերը, իրադարձությունների միֆականացումը, օրը, տարին ու դարը, ժամանակի ձայները` հեշտանքի հևոցներից մինչև տիեզերական համանվագ, ներկայացվում են անզուգական պատկերներով, մտքի նրբագույն բանաձևումներով, խոսքի կախարդանքով, հայոց լեզվի պայծառությամբ ու պերճանքով:
Պարզապես վայելք է այս վեպի ընթերցումը, շնչահեղձ ես լինում ընկալման հրճվանքից, զարմանում ես գրողի նրբիմացությունից, հիանում ես գրողի վարպետությամբ:
Ես գրականագիտական որևէ գնահատական չեմ տալիս վեպին. դա գրականագետների գործն է: Պարզապես ներկայացնում եմ իմ տպավորությունները վեպն ընթերցելուց:
Խոր են ձևակերպումները, նրբաճաշակ, մտքի ու ձևի նրբագույն ներդաշնակությամբ հագեցած, սարսուռով ընկալելի, սրտով կլանվող, մտքով մարսելի:
 |
| ՎԱՐՈՒԺԱՆ ԱՅՎԱԶՅԱՆ |
Թվում է` հնարավոր չէ, որ ամբողջ վեպը գրված լինի այսպիսի հզոր ներշնչանքով, թվում է` ուր որ է կսպառվի կախարդանքը և «սովորական» կդառնա: Սակայն մինչև վերջ կարդում ես հափշտակությամբ ու զարմանում, որ մարդ կարող է այսպես գրել:
Կարծես մի աներևույթ էություն գրողին թելադրել է այս վեպը և սիրո՛վ է թելադրել. կարծես մի աշխարհ է արարել` քեզ ծանոթ և անծանոթ միաժամանակ:
Լավ գրողներ կան Հայաստանում, որոնց կարդում ես ու լռում: Սա այն դեպքն է, երբ կարդում ես ու չես կարող լռել:
ՎԱՉԱԳԱՆ Ա. ՍԱՐԳՍՅԱՆ
Комментариев нет:
Отправить комментарий