суббота, 10 декабря 2011 г.

ՀԵՌԱՑՈՒՄ



Երբ հեռանում էի, տունն ասաց` կգաս, ծառերն ասացին` կհանդիպենք, քամին ասաց` ես քեզ հետ եմ: Ծովին հրաժեշտ տալ չէի կարող: Մանկությունս հավաքել էր իր ափերից ու քաշվել իր մեջ. ինձնից առավել տխուր էր: Ուղղակի նայեցինք իրար. հասկացա, որ ինքն էլ է հետս գալու: Թոնրի բարկ շուրթերին ծաղկում էր հացը. կրակը արժանապատվորեն աշխատում էր, ասաց` քանի դեռ դիմանում ես, քո մեջ եմ:
Մայրս ասաց` եկա՞ր, տղա ջան: Ասացի` գնում եմ: Ասաց` դու եկող ես, դու գնացող չես:
Գիշերն արտի վերևի երկնքում ինչքա՜ն շատ թռչողներ կային, լուսավոր գնդեր, արևներ, լուսիններ: Ասացին` մոռացիր: Մնացին իմ մոռացության հիշողության մեջ:
Ընկերներ: Բոլորն էլ ընկեր էին` հորս ու պապիս ընկերներից սկսած մինչև նրանց թոռների ու ծոռների տարիքի երեխաները: Ասացին` հերթով կմոռանաս, որ մեկեն դատարկությունից չճզմվես:
Երազի մեջ, բայց իրական հիսունականների հետ աղոթում էինք շրջան կազմած, աչքներս փակ (երեցն այդպես էր հրահանգել), մեկ էլ կողքիս կանգնած Պավելն սկսեց այլ լեզվով աղոթել: Չդիմացա, աչքերս բացեցի. տարօրինակ ու երկյուղալի մի բան կար. ասաց` կգնաս, բայց միշտ մի նյարդով կպած կմնաս ինձ: Մնացի:
Կինը կանչեց, չգնացի: Գիտեի` կգնամ ու կմնամ: Հրաժեշտ տվեցի ու մնացի: Երգը եկավ, ասաց` բարև: Ասացի` Աստծու բարին: Ու լուռ մնացինք, զրույց չէր, կես խոսքից, կես ակնարկից հասկանում էինք իրար: Ասացի` ես գնացի: Ասաց` իզուր, լավ էլ զրուցում էինք, բոլորի աչքի առաջ: Կգնաս, բայց ձենդ գլուխդ գցած, ձենդ մտքիդ գցած կմնաս:
Երեխաներն իրենք գնացին, բայց իրենք էլ չգիտեն, որ չեմ թողել, որ դեռ իմ աշխարհում են:
Իշխանությունը եկավ, ասաց` գնում ես, գնա, բայց էս օրը լավ հիշիր: Ես հրաժեշտ տվեցի ամենայնին ու հեռացա իմ մեջ, իսկ ամենայնը այնտեղ սպասում էր ինձ:
Աշխատանքը եկավ, մանկությունից, գառնարած լինելուց, հողի մշակ լինելուց, ավտոդող եփելուց, խմբագրելուց ու գրելուց, եկավ, ասաց` էս ինչ կռապաշտ ես դարձել, գործամոլ ես դարձել: Ասացի` ես գնում եմ: Ասաց` ինչքան քամին է գնում, էնքան էլ դու կգնաս, ինչքան գետն է գնում, էնքան էլ` դու: Գետի նման և՛ գնում ես, և՛ մնում տեղում:
ՎԱՍ

Комментариев нет:

Отправить комментарий