Դուռը բացեց հալումաշ եղած մի ծերուկ` մորուքը մինչև գետին: Հագուստը վրայից ընկնում էր. ինքը փոքրացել էր, հագուստը վրան մեծացել էր: Աչքերը թախծոտ էին:
– Բարև ձեզ,– բարևեցի ես:
– Բարև,– պատասխանեց ծերուկը:
– Բա Ձմեռ պապն ո՞ւր է,– հարցրի ես` ներս մտնելով:
– Ես քո ասած Ձմեռ պապն եմ, Կաղանդ Պապն եմ, Սանտա Կլաուսն եմ: Շա՜տ անուններ ունեմ:
– Կներես, չճանաչեցի,– կարկամեցի ես:
– Դե իհարկե չես ճանաչի, կես դարից ավելի է անցել, ինչ չենք տեսել միմյանց:
– Բա ի՞նչ է պատահել: Առաջ շատ առույգ էիր, ուժեղ: Մի՞թե տարիներն այդքան փոխել են քեզ:
– Տարիներն այստեղ գործ չունեն: Ես ապրում եմ մարդկանց հավատով: Հիմա քչերն են հավատում իմ գոյությանը: Քիչ հավատի պահած Պապիկն էլ էս կլինի:
– Իսկ երեխանե՞րը:
– Երեխաներն էլ որ չլինեին, ես ընդհանրապես կանէանայի: Լավ է, որ նրանց մեծ մասը դեռ հավատում է իմ գոյությանը, սպասում է ինձ:
Ա՛յ, էս համակարգիչը ցույց է տալիս, թե տվյալ պահին քանի երեխա է սպասում ինձ: Հենց շատանում են, ես առույգանում եմ, ուժեղանում ու կարող եմ բոլորի ցանկությունները կատարել:
Դուք էլ սկսել եք իրար չհավատալ, և դա աստիճանաբար մեռցնում է ձեր միջի մարդուն: Մի կորցրեք հավատը միմյանց նկատմամբ, մի կորցրեք ձեր միջի մարդուն, ուղղակի չեք հիշում, թե որքան դժվարությամբ եք մարդ դարձել:
Ձմեռ պապին լսում էի ու մտածում, թե ինչքան ենք մենք մեկս մյուսից կախված, ինչքան ենք ապրում մեկս մյուսով:
– Ահա նվերներ եմ բերել քեզ համար,– բացելով հսկայական ուսապարկս` ասացի ես:
– Ի՞նչ նվերներ,– զարմացավ Ձմեռ պապը,– էդ ես եմ բոլորին նվերներ տալիս:
– Սրանք երեխաների նամակներն են, որ համակարգչի մեջ չեն մտել:
Ձմեռ պապն ուրախությունից փայլող աչքերով վերցրեց նամակները և հենց իմ աչքի առաջ սկսեց երիտասարդանալ, դառնալ իմ մանուկ տարիներին տեսած նախկին Ձմեռ պապը:
– Շնորհակալ եմ, որ նորից ուժ ու եռանդ տվեցիր ինձ: Հիմա կկարողանամ կատարել բոլորի ցանկությունները:
Վաղ առավոտյան հրաժեշտ տվեցի Ձմեռ պապին ու շտապեցի տուն: Այս նամակն էլ գրեցի ձեզ համար, սիրելիներ, որ մնացած նամակների հետ ուղարկենք Ձմեռ պապին:
ՎԱՉԱԳԱՆ Ա. ՍԱՐԳՍՅԱՆ
Комментариев нет:
Отправить комментарий